Do budynku weszliśmy bocznym wejściem − to główne otwiera się tylko na koncerty, a my chcieliśmy (i mieliśmy tę niesamowitą okazję) zobaczyć, co dzieje się w murach filharmonii, gdy nie ma w niej publiczności i nie odbywa się żaden występ.
Nasze zwiedzanie przypominało trochę teleturniej z pytaniami (zadawała je pani przewodnik) i (naszymi) odpowiedziami. Pierwsza zagadka dotyczyła liczby kolumn w filharmonii. Mieliśmy spróbować je policzyć podczas zwiedzania (co nie jest wcale zadaniem łatwym) i powiedzieć, ile ich jest. A jest ich naprawdę dużo!
Najpierw znaleźliśmy się w większej sali. Trwała tam akurat próba Orkiestry i Chóru Filharmonii Narodowej. Naszym zadaniem było rozpoznanie,
I tu ponownie pojawiło się zadanie matematyczne − tym razem chłopcy mieli policzyć balkony i okazałe żyrandole na sali. Kiedy koledzy po cichu rachowali, dziewczynki wsłuchiwały się w dźwięki muzyki płynącej ze sceny. Wszyscy przysiedliśmy na drewnianej podłodze, aby hałasem rozkładanych krzeseł nie przeszkadzać w próbie.
Kolejnym punktem wycieczki była mniejsza sala koncertowa, w której również odbywały się przygotowania do koncertu − dwóch solistów i towarzyszącego im pianisty, który grał na fortepianie.
Przed wejściem, przez które muzycy wchodzą na scenę, zobaczyliśmy włączony monitor − widać na nim było wszystko, co się aktualnie na tej scenie dzieje. Jest on potrzebny panu, który wypuszcza artystów przed publiczność. Czuwa on nad tym, aby każdy zjawił się przed oczami widzów we właściwym momencie. Ten pan jest bardzo ważny − tylko na jego znak podnosi się i opuszcza kurtyna.
W foyer (czyt. fuaje) − rozległym pomieszczeniu, przylegającym do widowni sali koncertowej, przeznaczonym dla widzów do odpoczynku oraz spotkań towarzyskich podczas przerw w koncercie − mogliśmy wziąć udział w arcyciekawym eksperymencie. Każdy z nas stawał pod jedną z trzech kopuł w suficie (dokładnie pośrodku kopuły) i wypowiadał swoje imię. Wszyscy naokoło słyszeli je normalnie, mówiący natomiast miał wrażenie, jakby mówił do mikrofonu i słyszał specyficzny metaliczny głos.
Dawniej, w odróżnieniu od nieogrzewanej sali widowiskowej, foyer było pomieszczeniem ogrzewanym, stąd nazwa: z francuskiego foyer − palenisko, ognisko.
Zanim opuściliśmy podwoje filharmonii, zostaliśmy jeszcze przepytani przez oprowadzającą nas panią z tego, czego dowiedzieliśmy się podczas zwiedzania. Chyba nie wypadliśmy najgorzej, bo zaproszono nas na najbliższe − lutowe i marcowe − koncerty.
Wiktoria i Weronika Stachera 6c
...............................................................................................................................................
